Een week met een avontuurlijke afsluiter

Afgelopen woensdag zijn wij weer naar de special needs school geweest. In de ochtend begon ik met het geven van mijn lessenreeks, in de middag ging we zou als van ouds weer bijna twee uur voetballen. Met hier en daar de nodige water pauzes natuurlijk.
Donderdag zijn wij naar het gehandicapten project geweest. We begonnen met een uurtje sporten, na dat uurtje hebben wij stoelendans met ze gespeeld. Dit spel vinden ze fantastisch! Rond 12 uur zijn wij weer in de auto gestapt richting een basisschool, om daar een uurtje netball te geven. We begonnen met een flinke warming up, daarna een partijtje. Het partijtje was van korte duur, want na 5 min brak de ring van de paal. Niemand die zat te balen of verbaasd te kijken. Ze gingen gewoon over op gooi en vang spelletjes. zo simpel is dat natuurlijk.. nadat wij vol verbazing het spel zaten te aanschouwen werden wij een soort van weg gestuurd, met als reden dat wij nu toch niet meer les kunnen geven. It´s Africa..
Vrijdag zijn wij vroeg in de ochtend naar de basisscohol gegaan om een uurtje lichamelijke opvoeding te geven. De docent smeekte bij ons om te gaan voetballen, dus wij stemde daar mee in. Hij vertelde ons om vast naar het voetbalveldje te gaan. De klas zou er dan zo aankomen. Toen er al 25 minuten van het uurtje was verstreken kwamen ze aan lopen.... na de les van 35 minuten klaagde de docent dat er wel erg weinig tijd was. Hypocrieter kan bijna niet. Tevens zijn wij ook weer naar het gehandicapten project gegaan. We begonnen wederom met een uurtje sporten in de ochtend wanneer het nog niet heel warm is (30 graden in de ochtend is niet heel warm). Na wat flinke oefeningen werd gepapier-machéed, om te kijken wat de stand van zaken was met de vaardigheden van de groep. Het ging vrij aardig, na een paar voorbeelden gingen ze het zelf uitvogelen.
Zaterdag was de grote dag waar ik al de hele week uit naar had gekeken. We zouden gaan hiken door de Blyde Canyon! Deze Canyon is trouwens de groenste op de hele wereld, beetje educatief zijn kan geen kwaad. Daar gingen we dan om kwart voor acht, richting Hoedspruit. Na 1,5 uur de auto te hebben gezeten werd de auto op de berg ergens langs de kant gezet, tussen de in grote getale aanwezigen souvenirs kraampjes. Bepakt met een grote rugtas met voedsel en water startte we ons avontuur. Marjolein (onze stage begeleidster) was onze gids. We kwamen al snel langs een paar watertjes waar een watervalletje in uit kwam. Prachtig om te zien die natuur. Na dat wij ons een weg baande door de rotsen en planten, kwamen wij bij een grot. Ik hou niet erg van kleine ruimtes laat staan een pikkedonkere kleine ruimtes... bewapend met een zaklamp gingen de grot in en daalde wij af. Eenmaal uit de grot bleek dat ik erg blij was dat mijn moeder mij heeft gedwongen om bergschoenen mee te nemen. Het waren namelijk hele steile en gladde ondergronden waar ik deze schoenen goed voor kon gebruiken. Na de grot zijn wij in een watertje gedoken om al het stof af te spoelen. Zo speciaal om ergens in te zwemmen met een uitzicht wat je normaal op een schilderij getekend ziet. We besloten om weer verder te lopen. Plotseling hoorde we gezang en zagen wij witte rook. Hier daar een brandende kaars op de grond. We liepen langs erg gelovige mensen die zaten te zingen onder de waterval of die in rook van een vuur ging staan met de gedachte dat hij zou genezen van iets, of het was blowen 2.0 kan ook. We liepen verder. Naar het volgende watertje. Bij dit watertje kon je van een 6 meter hoge rots afspringen. Ik heb mij er niet aan gewaagd. Ik offerde mij op om de boel te filmen. We keerde om, om weer de zelfde weg terug te nemen richting de auto. Al snel gebeurd er iets wonderbaarlijks. Mark liep 1 meter voor mij, op dat moment zie ik hem op de slang staan. Ik begin te schreeuwen. Wij mogen van geluk spreken dat deze slang iets aan het op peuzelen was, waardoor hij niet in staat was om te bijten. Marjolein dacht het een erg giftige slang was. Nog stijf van de adrenaline liepen wij verder. Al snel horen bavianen gillen. Het geluid is dichtbij en hard. De bavianen rennen achter elkaar aan op zo'n 10 meter van ons vandaan. Bewapend met stok en steen liepen wij weer verder. Hier en daar zijn we weer in wat watertjes gedoken. We moesten ook weer de grot in, alleen nu moesten we hem beklimmen. Wat vrij lastig is in het donker... Gelukkig zijn we allemaal er goed van afgekomen met het enige geluk.

Robert